وقتى که با آن حضرت به صحرا رفتیم،چند آهو دیدیم و امام(ع) به یکى از بچه آهوها اشاره کرد و بچه آهو آمد و نزد حضرت ایستاد،ایشان دست مبارکش را به سر بچه آهو کشید و آن را به غلامش‌ داد.

بچه آهو،مضطرب و ناراحت بود و مى‌خواست به چراگاه برگردد،حضرت با او طورى سخن گفت که ما نفهمیدیم و آهو ساکت شد.

آن‌گاه فرمود:اى عبدالله! آیا باز هم ایمان نمى‌آورى؟

گفتم:چرا اى آقاى من! تـو حجّت خدا بر خلقش هستی و توبه مى‌کنم.

سپس حضرت به بچه آهـو فرمود:به چراگاهت بـرو.

بچه آهو درحالى که اشک از چشمانش سرازیـر بـود آمد و بدن خودش را به‌ پاهاى امام(ع) مى‌کشید و صدا مى‌کرد.

حضرت فرمود: مى‌دانى چه میگوید؟ گفتیم:خدا و پیامبر و فرزند پیامبرش داناترند.

فرمود:این آهو میگوید:اول که مرا خواندى،خوشحال شدم و خیال کردم گوشت مرا خواهى خورد و دعوتت را پذیرفتم،ولى اکنون که مرا امـر به رفتن کردی،مرا غمگین کردى‌.

بحار: 52/49،حدیث 60